Urodził się 28 XII w Tobolsku na Syberii, w rodzinie sędziego Jerzego i Wiktorii z domu Kryska. Pradziadek Ottona, Stefan, w 1863 roku był uczestnikiem powstania styczniowego. Po jego upadku został zesłany na Syberię. Kiedy zakończył się okres zesłania, zdecydował się pozostać w Tobolsku. Jego wnuk Jerzy, ojciec Ottona, ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Kazaniu, następnie pracował jako prawnik na Syberii. Po rewolucji 1917 w Rosji, jako urzędnik carski, został aresztowany i wywieziony do Moskwy, gdzie skazano go na karę śmierci. W 1920 roku w ramach wymiany jeńców wziętych do niewoli w czasie wojny polsko-bolszewickiej, został zwolniony i zamieszkał wraz z rodziną w Nowogródku.
Ottona Karwowski uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum w Nowogródku, a maturę zdał w 1931 roku w Nieświeżu. Od 11 do 19 roku życia należał do ZHP. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości rozpoczął studia medyczne na Wydziale Lekarskim USB w Wilnie, gdzie w 1937 roku uzyskał absolutorium, a 9 V 1939 roku dyplom lekarza. W czasie studiów aktywnie uczestniczył w ruchu korporacyjnym (był członkiem korporacji Leonidania) i w pracach „Bratniaka".
W latach 1933-1937 pracował jako asystent Zakładu Anatomii Prawidłowej pod kierownictwem prof. Michała Reichera. Ponadto w 1937 roku był lekarzem zakładowym Bursy Szkół Zawodowych i Rzemieślniczych. W latach 1937-1938 odbył służbę wojskową w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego. Po napaści Niemiec na Polskę, w randze lekarza-porucznika kierował służbą lekarską w 74 pp., jako ordynator oddziału wewnętrznego Szpitala Polowego 903.
W bitwie pod Łomiankami 17 IX 1939 z narażeniem życia podczas bombardowań i ostrzału artyleryjskiego opatrywał rannych na polu walki. Po rozbiciu pułku, w którym służył w okolicy Baranowicz, trafił do niewoli bolszewickiej. Wielu pojmanych wraz z nim oficerów później zgi¬nęło w Katyniu. Karwowski zdołał uciec z niewoli. Dzięki dobrej znajomości języka białoruskiego udało mu się wymienić mundur wojskowy na ubranie białoruskiego chłopa i kontynuować ucieczkę. Do domu w Wilnie dotarł w stanie kompletnego wyczerpania. Nadal się ukrywał.
Po zajęciu Wilna przez Niemców nawiązał bliski kontakt z AK, w której szeregach był czynny do 1944 roku. Pracował w 1940 roku jako kierownik Domu Rekonwalescentów Czerwonego Krzyża w Wilnie. Następnie po ustanowieniu władzy radzieckiej został ordynatorem IV Miejskiego Szpitala Wewnętrznego w Wilnie, gdzie równocześnie był przewodniczącym Rady Zakładowej, członkiem zarządu Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom i ławnikiem Sądu Ludowego. W 1941 roku został kierownikiem Ośrodka Zdrowia w Butrymańcach, gdzie zastała go ponowna okupacja Litwy przez Niemców.
Ponieważ w tym czasie musiał się ukrywać, pracował jako robotnik budowlany w Statybie, potem jako kierownik laboratorium i wreszcie internista szpitala jenieckiego. W 1942 roku wyjechał na wieś i do 1945 roku był kierownikiem Ośrodka Zdrowia i Szpitala w Dziewieniszkach w powiecie wileńskim. Ukrywał tam prof. Michała Reichera. Obaj prowadzili tajne nauczanie młodzieży polskiej i litewskiej w zakresie szkoły średniej i studiów medycznych.
Źródło: Toruński Słownik Biograficzny, tom 5, Towarzystwo Miłośników Torunia, UMK.
Posty
